Bir Ağaç Gibi

Önceki kuşaklar gibi, bizim çocukluğumuz da -özellikle dinlencelerde- ya dallarda ya da altında geçti ağaçların. Kollarına atılıveren bir salıncakta hışırdayan yapraklara değmenin, göklere yükseldiğini hissetmenin, gölgesinde dinlenmenin tadı damağımızdadır hâlâ. Saklambaçlarda, ebemiz bir ağaç gövdesine dönüp kapatırken gözlerini, bizler de çoktan başka gövdelerin arkasına gizlenmiş olurduk. Gölgesinde oynanırdı: körebeler, birdirbirler, misketler, yıkıklar, köşe kapmacalar ve içimizi ısıtan evcilikler...

Eğer yaşamımızın bir bölümü bile ağaçlardan kuşlara, sincaplara, tavşanlara, çiçeklere ve börtü böceğe değin doğanın sunduğu bir sürü güzellikle iç içe geçmişse, milyonlar içinde şanslı bir insan olduğunuzu düşünmelisiniz. Yapraklarını okşamışsa gözleriniz; çiçeklerini koklamışsanız; meyvelerini ellerinizle koparmışsanız; bal tadında masalları, anıları gölgelerinde dinlenmişseniz ömrünüzce dillendirmişseniz ömrünüzce dillendirmelisiniz bu güzellikleri. Gelecek kuşakların da bu mutluluğu yaşaması için yapmanız gerekenleri araştırmaya başlamalısınız; yanınızda, yörenizde hatta en uzaktaki insanın yaşadığı yerlerde bile.

Yakarak, keserek ya da tüm bunları görmezden gelerek onları yaşamımızdan uzaklaştırdığımızdan beri kesiyoruz bastığımız dalları da. Her yıl “Kıbrıs Adası” büyüklüğünde toprağımız -hem de verimli bölümü- kayıyormuş ayaklarımızın altından. Havamız hızla kirleniyor. İklimler değişti. Seller canlar alıp götürüyor, onulmaz acılar bırakarak, hem de yaz yağmurlarında. Kutup ayılarının yaşamları bile alt üst oldu. Eklenecek çok şey var, ama en önemlisi, pozitif enerjiden yoksun kaldığımız için hoşgörümüzü yitiriyoruz hızla. Yaşama sevincimiz azaldıkça, arttı sorunlarımız. Bağışıklık sistemimiz zayıfladı, direncimiz azaldı. Onlarsız yaşayamayacağımızı nasıl da unuttuk...